Violonkonzerte

Baiba Skride (violin) & Tampere Philharmonic Orchestra, Santtu-Matias Rouvali

Voor Baiba Skride, afkomstig uit de Oostzee, was het vanzelfsprekend - zowel in termen van haar biografie als haar geboorteplaats - dat ze het Vioolconcert van Sibelius in dit jubileumjaar zou willen plaatsen, naast het enige vioolconcert van zijn exacte Baltische tijdgenoot Carl Nielsen (1865 - 1931).

Waar het werk van Nielsen, dat in 1911 voor het eerst werd opgevoerd, compositorisch iets progressiever is, kunnen we vandaag de dag de overeenkomsten tussen beide werken in hun mate van moderniteit onderscheiden wanneer men breder kijkt. (of misschien in hun min of meer bewuste afwijzing ervan). Dat geldt zowel voor hun interpretatie van concertvorm als voor de zelfbewust extreme technische eisen die ze aan de solist stellen. Overigens waren beide componisten geschoolde violisten die een tijdje hun brood verdienden met hun instrument. Misschien is dit de reden waarom deze twee concerten ondanks hun aanzienlijke virtuoze moeilijkheden niet als on-violistisch worden beschouwd. Skride bevat hier ook Sibelius' twee Serenades van 1912/13 voor viool solo en orkest - twee even originele voorbeelden van zijn compositiekunst die in een heel andere toon en in een kleiner genre zijn gegoten. Het zelfverzekerde, eigenzinnige, maar toch verantwoordelijke traditiebewuste Vioolconcerto van Nielsen werd als het ware gecomponeerd met zijn symfonieën op de achtergrond, waar hij experimenteerde met progressieve tonaliteit op een manier die progressiever is dan Sibelius (hoewel zonder af te wijken naar Modernisme). Naast het meer gevestigde meesterwerk van laatstgenoemde componist, maken Nielsens vormelijke fantasie en de nieuwheid van wat hij te zeggen heeft (maar toch toegankelijk voor zijn luisteraars) dat zijn concerto toch een reële kans verdient om zich te laten gelden.

Nielsen:
 Violin Concerto, Op. 33 (FS61)

Sibelius:
 Violin Concerto in D minor, Op. 47
 Two Serenades, Op. 69 for violin and orchestra

"Skride's sound is notably sweet and tight, and her general demeanour in the concerto more shamanistic than heroic. She doesn't have a great deal of power, particularly down low, but she has astonishing purity, accuracy and clarity…together, Rouvali and Skride find the ideal footing for the Two Serenades…the orchestra's veiled tone is like a velvet cushion for Skride's ribbon of sound, frequently devoid of vibrato - often fragile, always delicate."
Gramophone Magazine - September 2015