Symphonies Nos.1 and 2

Philharmonisches Orchester Freiburg, Fabrice Bollon

Freiburg Magnard cyclus voltooid!

Albéric Magnard is een van de interessantste componisten van zijn generatie. Niet alleen vanwege zijn even curieuze als tragische biografie, maar natuurlijk ook vanwege zijn muzikale oeuvre, dat bijna lijnrecht tegenover de muzikale trends van zijn tijd stond: Terwijl heel Frankrijk zwelgde in de pracht en praal van de Grand Opéra, componeerde Magnard symfonieën en kamermuziek in de voetsporen van de grote symfonische componisten en gaf ze in eigen beheer uit.

Lange tijd werden deze juweeltjes van fin de siècle muziek zo goed als vergeten, tot eind jaren 1980, toen een golf van herontdekking van Magnards oeuvre langzaam op gang kwam en het genie onthulde dat hier grotendeels in de vergetelheid had gewerkt.

De Magnard-cyclus van het Filharmonisch Orkest van Freiburg onder leiding van zijn algemeen muziekdirecteur Fabrice Bollon is een van de beste opnames van dit repertoire. Het eerste album van de cyclus met de symfonieën nr. 3 en 4 werd zeer lovend ontvangen door de internationale muziekcritici. Met de symfonieën nr. 1 en 2 is de Freiburgse cyclus van Magnards symfonieën nu compleet.

De tragische dood van Albéric Magnard, gesneuveld bij de verdediging van zijn huis tegen Duitse troepen in 1914, maakte een voortijdig einde aan het leven van de componist, maar niet voordat hij vier krachtig expressieve symfonieën had voltooid (de Derde en Vierde staan op Naxos 8.574082). Symfonie nr. 1, met zijn vreemd mooie koraal, werd voor het eerst uitgevoerd in 1893 maar werd daarna een eeuw lang niet meer gehoord. Symfonie nr. 2 veroorzaakte een schandaal bij de première vanwege de lengte en complexiteit, maar in de herziene versie biedt het stralende sereniteit en een duizelingwekkend vertrouwen dat Magnards ware compositorische stem onthult.

Magnard:
 Symphony No. 1 in C minor, Op. 4
 Symphony No. 2 in E major, Op. 6

"‘Strepitoso’ is de karakteraanduiding die Magnard aan het eerste deel van zijn Eerste symfonie gaf. Het laat zich vertalen als ‘tumultueus’ of zelfs ‘lawaaierig’ – woorden die met een beetje kwade wil als label kunnen worden geplakt op de gehele symfonie. Want in dit werk lijkt de destijds 25-jarige componist wel heel veel tegelijk te willen. Invloeden van Franck en D’Indy, maar ook van Wagner en bovenal Mahler, zijn samengeklonken tot een bont geheel waarin ideeën elkaar opvolgen en om de voorrang strijden. Dat de samenhang bijgevolg wat losjes is, wordt ruimschoots goedgemaakt door Magnards geweldige orkestratiekunst, met name in het prachtige langzame deel. De Tweede symfonie dateert van slechts drie jaar later, maar is een in alle opzichten rijper en coherenter werk, dat met de deur in huis valt. De virtuoze orkestratie verraadt de invloed van Richard Strauss – nergens meer dan in het betoverend mooie derde deel met zijn echo’s van middeleeuwen en oriënt – en de partituur blinkt uit in geraffineerde effecten en grootse, lyrische climaxen. Bollon en zijn Freiburgse orkest namen eerder al de nummers 3 en 4 op en bewijzen hier opnieuw helemaal in hun element te zijn in Magnards
fascinerende Franco-Germaanse klankwereld."
Klassieke Zaken Magazine 1-2020

"De ingewikkelde eigenaardigheden van Magnards muziek komen duidelijk naar voren, de luisteraar wordt erdoor betoverd, emoties komen naar boven, en toch wordt de maat nooit overschreden - misschien lukt het alleen een dirigent uit Frankrijk om te laten horen hoe groots de muziek van Albéric Magnard is."
Klassik.com - aanbevolen

"It’s a joy to hear Magnard’s music once more. Beautiful as it is – and it really is – his style was soon to be superseded by the Impressionist movement. Finely wrought playing."
BBC Music Magazine - May 2020 ****