Symphonies 1-3

Bergen Philharmonic Orchestra, Andrew Litton

Als componist was Sergej Prokofjev zo veelzijdig dat het publiek nooit precies wist wat het kon verwachten. Als strategie kon dit mislukken, maar met zijn eerste symfonie kreeg hij alles voor elkaar. Hij beschreef eens wat hij probeerde te bereiken: "Als Haydn in die tijd had geleefd, zou hij zijn eigen stijl hebben behouden en dingen hebben genomen uit wat nieuw was in de muziek. Dat is het soort symfonie dat ik wilde schrijven..." De "Klassieke" Symfonie is een echte klassieker sinds de première in 1918 en is een van de weinige echt geestige stukken in het orkestrepertoire van de 20e eeuw.

Enkele maanden na de opvoering verliet Prokofjev Rusland om naar de Verenigde Staten te gaan, waar hij een paar jaar verbleef voordat hij zich in 1923 in Parijs vestigde. Hier componeerde hij de Tweede Symfonie, nu met het doel zo actueel mogelijk te zijn. Het premièrepubliek in 1925 was echter eerder verward dan enthousiast, en Prokofjev zelf had twijfels en vroeg zich af of hij het ruwe contrapunt en de dichtheid van textuur in deze symfonie van ijzer en staal niet had overdreven. Hij keerde nu terug naar een project waar hij al enkele jaren aan werkte - de opera The Fiery Angel. In 1928, toen hij al dacht dat geen enkel operahuis het zou accepteren, besloot Prokofjev de muziek opnieuw te gebruiken en ontdekte dat "het materiaal zich onverwacht had verpakt in een symfonie van vier delen" - deze Derde, gekenmerkt door een overweldigend gevoel van angst en spanning.

Deze SACD is de vierde en laatste in een symfonische cyclus die het Bergen Philharmonic Orchestra en Andrew Litton wereldwijde faam heeft opgeleverd. Een geslaagde afsluiting van zijn complete opname op het BIS label.

Prokofiev:
 Symphony No. 1 in D major, Op. 25 'Classical'
 Symphony No. 2 in D minor, Op. 40
 Symphony No. 3 in C minor, Op. 44

"This is the final instalment of Andrew Litton’s Prokofiev symphony cycle, one of the most sonically sophisticated in the lists. Only don’t look to Bergen for the raw sonorities associated with those old Prokofiev LPs emanating from communist Russia. For all that his sequence opts for the later, Soviet incarnation of the Fourth, Litton is closer to Marin Alsop in rendering this music as full-blooded mainstream fare...the present issue takes its place at or near the top of a growing pile."
Gramophone Magazine - December 2020