Good Night!

Bertrand Chamayou (piano)

Tussen droom en werkelijkheid op de piano: Bertrand Chamayou verkent de klankwerelden van slaapliedjes
Het is muziek tussen waken en dromen, vol suggestieve kracht, suggestieve ritmes en zachte harmonieën. Het genre waarin pianist Bertrand Chamayou een hele wereld van muziek heeft ontdekt op de drempel van visie en werkelijkheid is zeker een van de meest onderschatte: Berceuses, Slaapliedjes.

De zestien pianostukken die Chamayou verenigt op het album Good Night! slaan een brug van de 19e naar de 21e eeuw. De meest recente titel (Song for Octave van Bryce Dressner) is in opdracht van Chamayou, vader van twee kleine kinderen, zelf geschreven. Al met al nodigt het programma uit tot een unieke muzikale reis, intens in zijn diversiteit en expressiviteit.

"Ik heb altijd van het slaapliedjesgenre gehouden omdat ik zelf aan slapeloosheid lijd," zegt Chamayou over het project. "Er is dat ene moment vlak voordat je in slaap valt waarop er zoveel dingen door je hoofd gaan, gecombineerd met vele emoties van angst tot diepe geruststelling. Dat is waar deze muziek zich afspeelt - halverwege tussen droom en werkelijkheid."

De doorslag voor het album was iets heel persoonlijks: "Ik werd vader, en zocht tevergeefs naar stukken in de relevante playlists die echt iets te zeggen hadden." Typisch voor het pianoliedje, zoals dat in de klassieke muziek werd gecultiveerd als instrumentale transformatie van het beeld van een moeder die haar kind wiegt, is de sonische verkenning van schijnbaar beperkte ritmes en zachte, bijna kinderlijke melodieën. Hoe intensiever Chamayou ernaar op zoek ging, hoe duidelijker de diversiteit van het genre werd. "Elke componist," zegt de pianist, "roept zijn eigen werelden op, bij elk is er een eigen echo van het onbewuste." Naast Chopin, Liszt, Brahms, Grieg, de Franse componist Mel Bonis, haar landgenoot Charles-Valentin Alkan en de Russen Mili Balakirev en Sergei Lyapunov, ontdekt Chamayou ook slaapliedjes van Villa-Lobos, Janá?ek en Martin?. Bij de avant-garde componist Helmut Lachenmann ontdekt hij zelfs een atonaal slaapliedje. De stilistisch zeer diverse Amerikaan Bryce Dressner componeerde het post-minimalistische Song for Octave - voor het album, maar vooral voor zijn eigen zoon.

Alkan:
 J'etais endormie, mais mon coeur veillait

Balakireff:
 Berceuse Des-Dur

Bonis:
 La toute petite s'endort

Brahms/Reger:
 Wiegenlied op. 49 Nr. 4

Busoni:
 Berceuse

Chopin:
 Berceuse op. 57

Dessner:
 Song for Octave

Grieg:
 Berceuse aus "Lyrische Stücke, Heft II)

Lachenmann:
 Wiegenmusik

Liszt:
 Wiegenlied
 Berceuse

Lyapunov:
 Berceuse op. 11 Nr. 1
 Berceuse d'une poupee op. 59 Nr. 2

Martinu:
 Berceuse

Villa-Lobos:
 A Pobersinha aus "A Prole do bebe"

"The danger with this kind of CD is that you end up with so much slow, quiet music that you find yourself drifting off into the most pleasant slumber…But not here, for the programme is full of surprises and ranges wide, both geographically and historically… A treasure-trove of an album."
Gramophone Magazine - Awards Issue 2020