A London Symphony

London Symphony Orchestra, Richard Hickox

A London Symphony was Vaughan Williams' eigen favoriet onder zijn symfonieën. Het was de symfonie die hij het vaakst herzag, eerst in 1918-1920 en daarna nog radicaler in de jaren 1930. Wat deze openbarende lezing laat zien is dat de ongeveer twintig minuten muziek die werden geschrapt veel passages bevatten die de componist vertegenwoordigen op zijn meest magisch poëtische manier. Er valt zelfs iets voor te zeggen om te zeggen dat in een tijdperk dat gedijt op expansieve symfonieën - de voorbeelden van Bruckner, Mahler en Sjostakovitsj altijd voor ons - het origineel een rijkere ervaring biedt. Vaughan Williams heeft het werk ongetwijfeld structureel strakker gemaakt, maar discursiviteit in een symfonie wordt niet langer gezien als een fout.

Niemand had overtuigender kunnen pleiten voor deze versie uit 1913 dan Hickox. Hij haalt ravissante klanken uit het London Symphony Orchestra, met een feilloos gevoel voor idiomatisch rubato en een krachtige beheersing van enorme dynamische contrasten. In deze originele versie is het eerste deel het vertrouwde deel, maar elk van de volgende delen bevat substantiële delen die later volledig zijn weggelaten, waarvan sommige echo's zijn van Ravels Daphnis et Chloé (waaronder een uitgebreid deel in het Scherzo). Het weelderige Chandos geluid, met een buitengewoon groot dynamisch bereik, draagt bij aan de impact van de uitvoering, die vergezeld gaat van een korte maar waardevolle en prachtig gespeelde fill-up.

Butterworth, G:
 The Banks of Green Willow

Vaughan Williams:
 Symphony No. 2 'A London Symphony' -original 1913 version

Recensies:
"De CD is een van mijn favoriete opnames, prachtig 'geplaatst' in de gastvrije akoestiek van All Saints' Church Tooting. De extra resolutie van SACD levert een nog zijdezachter geluid van de bovenste strijkers op en laat het beeld helderder schijnen, terwijl de meerkanaalsversie je letterlijk omhult met een indrukwekkend effect."
Gramophone Magazine